|03|

ROZDZIAŁ | 03 |

Nie lubiłem chodzić do lekarzy, bo im nie ufałem. Ciągle się uśmiechali, mówiąc, że wszystko będzie dobrze i nawet kiedy było źle, dla nich wszystko dało się wyleczyć. Jak w ogóle można być tak miłym dla osób, które się nie zna? I to całe „otwórz buzię” w tych czasach jest ryzykowną prośbą. Ja po prostu nie potrafiłem tego zrozumieć.

Liam był dentystą. Trzymał w domu opakowanie szczoteczek - które wymieniał co miesiąc – i wiele środków do higieny jamy ustnej. Zawsze miał przy sobie ulotki przestrzegające przed próchnicą i stale wysyłał mnie na wizyty kontrolne do dentystów z „jego grona”. Pamiętam jak pewnego razu powiedział:

- Masz żółte zęby. Przykro mi, ale taka jest prawda. – I uśmiechnął się szeroko, jakby to był jakiś żart, którego nie powinienem wziąć do siebie. – W przyszłości możesz je wybielić. Osobiście jestem przeciwny, ale małe poprawki nie są złe.

Czuł się tak dobrze w swojej pracy, że miałem ochotę go uderzyć. To właśnie przez niego przestałem się badać. Nienawidziłem zapachu leków dezynfekujących i schorowanych ludzi w poczekalniach. Nienawidziłem, gdy ktoś na mnie kaszlał, kichał lub trącał łokciem. Dlatego kiedy Harry poprosił mnie o dostarczenie mnóstwa zaświadczeń o tym, że jestem zdrowy, nie przenoszę chorób i nie posiadam pasożytów, byłem bliski zrezygnowania z pracy w jego mieszkaniu.

- Nie zrobię tego – powiedziałem.

Wydął wargi.

- W takim razie nie mamy o czym mówić. – Odwrócił się do mnie plecami jak małe dziecko, które obraziło się na cały świat.

Spojrzałem za okno, szukając jakiegoś wsparcia, ale zauważyłem tylko gołębia, przysiadającego na parapecie.

- Niech będzie.

- Hę?

- Zgadzam się. Pójdę do lekarza.

Harry uśmiechnął się grzecznościowo, odwracając się. Przez chwilę żaden z nas nie wiedział co powiedzieć.

- Wyskoczymy gdzieś? – zapytałem, lustrując go wzrokiem.

- Chyba zostanę tu i napiszę rozdział lub dwa.

- No tak. – Przypomniałem sobie, że Harry jest pedantem i prawdopodobnie ma OCD, dlatego odchrząknąłem i zabrałem swój płaszcz. – Jutro przyniosę ci papiery, jeśli tak bardzo ci zależy.

- Zależy – przyznał. – Do zobaczenia.

Skinąłem. – Na razie.

|WMP|

Wchodzenie do domu Harry’ego było dziwne. Musiałem zdjąć buty tuż przed progiem i zostawić je na folii. Potem ustawiałem się w holu z rozłożonymi rękoma i poddawałem się dziesięciominutowemu spryskiwaniu odświeżaczem i innym paskudztwem. Następnie Harry dawał mi rękawice i worki na stopy. Miałem do dyspozycji schowek na miotły. Mogłem zaczynać od czego tylko chciałem, byleby mu nie przeszkadzać. Ale nie to należało do mojego planu. Chciałem dowiedzieć się czegoś o nim samym.

Odkurzając pewnego dnia dywan w jego pokoju, zauważyłem pod łóżkiem pudełko z napisem: „Niedługo wrócę”. Otworzyłem je. Roiło się w nim od małych karteczek z szeregiem cyfr, kart kredytowych i czeków. Moja ciekawość wzrastała.

- Co to? – zapytałem, trzymając pudełko w dłoniach.

Pozwoliłem sobie na naruszenie zasady nie wchodzenia do gabinetu Harry’ego bez pukania. Miałem szczerą nadzieję, że nie wali sobie konia.

- Ruszasz moje rzeczy?! – obruszył się.

Wstał z obrotowego, skórzanego krzesła i wyrwał mi zdobycz z dłoni. Ominął mnie, kierując się do sypialni, a ja podążyłem za nim.

- Nie chciałem – odparłem. – Ja tylko…

- Wziąłeś cudzą własność bez pytania – dokończył, kucając i wsuwając wspomnianą własność pod łóżko.

- Kiedy teraz tak o tym mówisz, rzeczywiście brzmi koszmarnie – przyznałem. – Ale to nie tak. Nie miałem zamiaru kraść albo zaglądać do środka.

- Przyznaj, że zaglądnąłeś – przerwał mi, krzyżując ręce na piersi. Lustrował mnie swoimi zielonymi oczami, przed którymi nie potrafiłem kłamać.

- Nie zaglądnąłem!

- Louis…

- Okej, okej! Masz mnie! Przepraszam. Ale kraść nie zamierzałem.

Już miał wychodzić, gdy zatorowałem mu drogę.

- To co? Powiesz mi, o co z nim chodzi?

Westchnął ciężko.

- Nie mówię o tym pierwszej lepszej osobie.

Otworzyłem szeroko usta.

- Pierwszej lepszej?! Za kogo ty mnie masz?

- Louis, znamy się tylko parę dni.

- I zwróciłeś się do mnie po imieniu. To postęp. – Uśmiechnąłem się szeroko. – Tajemnica za tajemnice?

- Może być.

- Ale nie wywalisz mnie za moją?

Zamarł na moment.

- Sfałszowałeś wyniki badań?!

- Boże, nie! Poświęciłem się i poszedłem do tej głupiej przychodni! – uniosłem się, a potem na krótko zapanowała cisza. – To tylko… tatuaże. – Odsłoniłem rękawy i klatkę piersiową. Harry przyglądał się w milczeniu każdemu z osobna. Nie mogłem rozgryźć jego reakcji, póki się nie uśmiechnął.

- Bad boy? – zapytał.

- Niezupełnie.

- A powiedziałbym, że…

- Ta, ludzie gadają – przerwałem mu. Jego uśmiech znikł. – Ludzie gadają różne rzeczy i… no właśnie. Nie jestem niebezpieczny – powiedziałem (zanim znałem jeszcze prawdę o sobie). – Twoja kolej.

Harry pokiwał głową i usiadł na łóżku. Był smutny. Smutny jak porzucone dziecko. Może naprawdę nim był.

- Moja mama zostawiła je dawno temu. Zawsze to robiła, kiedy wychodziła. Zawsze pisała „Niedługo wrócę” i kładła do pudełka rzeczy, które mogą mi się przydać podczas jej nieobecności. – Pomyślałem o czekach, kartach i cyfrach. Boże. – Pewnego dnia zostawiła pudełko, wyszła i…

- Nigdy już nie wróciła – dokończyłem.

Harry głośno przełknął ślinę. Mówiono o rodzicach wyjeżdżających bez powrotu, o matkach, przeżywających załamanie. Robiono o tym filmy. Ale nigdy nie spotkałem się z takim przypadkiem w prawdziwym życiu. Nigdy nie znałem osoby, która wiedziała, że jest porzucona.

- Jak dawno temu? – zapytałem.

- Kiedy miałem szesnaście lat. Cztery lata temu.

- Nie wiem co powiedzieć, Harry.

- Nie musisz nic mówić – stwierdził i pociągnął nosem. – Chciałbym tylko pewnego dnia zrobić coś, przez co ona o mnie usłyszy. Mógłbym jej pokazać, że osiągnąłem coś sam.

- Dlatego piszesz książkę.

Przytaknął. Pogładziłem go po plecach, czując dreszcz, na co on wzdrygnął się.

- Spokojnie! Myłem się!

- Tak, jasne, przepraszam – odparł i natychmiast wstał. Wyglądał na zakłopotanego. Okręcił się wokół własnej osi, szukając czegoś w pokoju, a potem chwycił książkę i wyszedł. Siedziałem jeszcze przez chwilę na jego łóżku. Patrzyłem na regał przede mną i wyobrażałem sobie jego życie. Cztery lata w tym samym miejscu, właściwie nie ruszając naprzód i starając się żyć samodzielnie. Harry spał tu, z pewnością płakał i pewnie robił też inne – typowe nastolatka – rzeczy. Ale przede wszystkim dużo czytał.

Centralnie przede mną ustawiono zbiór niesamowitych powieści. Część znałem, drugą część miałem zamiar poznać.

Harry był idealny; piękny, mądry i intrygujący. Był jak ukryty skarb, do którego chciałem się dostać, mając w ręku nędzną mapę i kompas. Był jak starożytna budowla, zakopana pod ziemią i czekająca na jej odkrycie. A ja chciałem cię odkryć, Harry. 

Ten rozdział na TUMBLR.